>>> do pierwszej części opisu
Mijamy Stuletnie Źródło widoczne tylko przy niskim stanie wody. Według tradycji, kto napije się z niego wody, sto lat szczęśliwie żyć będzie.
W górze imponująca szczytowa turnia Sokolicy bielejąca ponad lasem, pod nią turnie Cukrowa Głowa i Wilcza Skała. Droga nieco wspina się do góry. Po przeciwnej stronie Dunajca spada do niego z szumem Pieniński Potok.
Pieniński Potok, lewobrzeżny dopływ Dunajca. Powszechnie nazywany jest Pieńskim Potokiem. Spływa głęboką doliną oddzielająca Masyw Trzech Koron od Pieninek. Źródła Pieńskiego Potoku znajdują się pod przełęczą Szopka, do Dunajca uchodzi na wysokości ok. 440 m n.p.m.
Pieński Potok ma długość 2,5 km. Dolina, którą płynie, to jedno z najbardziej dzikich miejsc w Pieninach. Stanowi obszar ochrony ścisłej i z wyjątkiem górnego odcinka w pobliżu Bajkowego Gronia jest niedostępna turystycznie. Porasta ją bujny las mieszany, w stromych zboczach znajdują się białe ściany wapienne porośnięte bogatą florą. W dolinie stwierdzono występowanie 30 gatunków ptaków, w tym pliszki górskiej i rzadkiego pluszcza.

Tradycyjna nazwa Pieńskiego Potoku pochodzi z gwary ludowej i jest przez miejscową ludność używana do dzisiaj. W dokumentach pisanych znana jest już z 1626. W literaturze jednak ostatnio coraz częściej wprowadza się nazwę Pieniński Potok.
Jego doliną chodzono ok. 1860 do Zamku Pienińskiego, w 1907 wyznakowano nawet wzdłuż potoku szlak turystyczny. W 1930 teren ten został wykupiony od prywatnych właścicieli, a cały obszar doliny włączony do Pienińskiego Parku Narodowego. W 1948 uznany został za matecznik dzikiej zwierzyny.
U wylotu tego wąwozu do Dunajca znajdują się wybitne turnie: Ślimakowa Skała i Fujarki, trudno jednak je dostrzec, gdyż przesłaniają je gałęzie drzew.
Droga znów schodzi w dół do Dunajca. Po lewej stronie koszona niewielka Polanka, na której przed I wojną światową zatrzymywali się kuracjusze ze Szczawnicy spacerujący do słowackiej Śmierdzonki.
Śmierdzonka (słow. Smerdžonka) od 1948 wraz ze Szwabami Niżnymi przyłączona została do Czerwonego Klasztoru i dzisiaj stanowi jego część.
Była to przyklasztorna osada zarządzana przez zakonników z Czerwonego Klasztoru, istniejąca już w XIV w. Znajdują się w niej 2 źródła siarkowej wody mineralnej o silnym zapachu, od którego pochodziła też nazwa miejscowości. W XIX w. stała się Śmierdzonka popularna wśród kuracjuszy Szczawnicy. Początkowo łazienki znajdowały się w stodole młynarza, później wybudowano budynki kąpielowe, w 1881 był już nieduży hotel i 12 łazienek, z czasem osada stała się centrum węgierskiej turystyki. Uległa jednak zaniedbaniu, w 1888 dr Miklós Szontagh (założyciel Nowego Smokowca) ubolewał, że zdroje są zaniedbane i brudne. Ponownie uruchomiono uzdrowisko w 1928. Po wojnie był tu młodzieżowy ośrodek wczasowy, od 1958 znowu utworzono ogólnodostępne uzdrowisko.
Wkrótce ostry zakręt w lewo i mijamy wysokie strome ściany z licznymi turniami. To tzw. Siedem Mnichów.
Siedem Mnichów (słow. Sedem mníchov), grupa turni skalnych. Należą do słowackiej części Pienin zwanej Grupą Golicy, na obszarze PIENAP-u (słow. Pieninský národný park). Poszczególne ściany skalne dochodzą do 80 m wysokości. Według ludowych podań skały przedstawiają zamienionych w kamień występnych zakonników z Czerwonego Klasztoru, którzy wybierali się do mniszki mieszkającej po drugiej stronie rzeki w Facimiechu.
Nieco dalej niewielka polana, zwana Hutą, ze szkółką leśną i zaraz za nią odchodzi na lewo żółty szlak turystyczny na przełęcz Limierz (Targov). Dunajec tworzy tu potężną pętlę, okrążając z trzech stron Klejową Górę i Facimiecha. W stromo podciętych skałach Facimiecha jaskinia Lisia Jama i kilka wyróżniających się skał: Świnia Skała, Zbójeckie Skały, Grabczychy i Ostra Skała. Ponad nimi wznoszą się szczyty Trzech Koron.
Trzy Korony (słow. Tri Koruny) – najwyższy szczyt Pienin Środkowych należący do Masywu Trzech Koron. Partię szczytową stanowi pięć turni. Najwyższa to Okrąglica (982 m n.p.m.) na niej znajduje się platforma widokowa z barierkami. Na platformie mieści się około 30 osób.
Na wprost widoczna Podskalnia Góra i Nowa Góra, zakręt w lewo. Przechodzimy obok auto campingu, na którym w czerwcu odbywa się festiwal Zamagurské folklorné slávnosti. Już widoczne mury Czerwonego Klasztoru.
Dla zwiedzających udostępnione są niektóre sale i krużganki, gotycki kościół św. Antoniego Pustelnika ze wspaniałym sklepieniem krzyżowym oraz dziedziniec klasztorny z pozostałościami eremów.

Przed murami klasztoru punkty gastronomiczne i stoiska z pamiątkami.
Zmęczeni piechurzy mogą skorzystać z przewozu słowacką tratwą flisacką, bo przy brzegu Dunajca niewielka przystań. Spływ jest krótszy, ale i tańszy. Kończy się przy Pawilonie Pienińskiego Parku Narodowego.
Od budynków klasztornych do miejscowości o tej samej nazwie już tylko kilka minut.
W połowie roku 2006 oddano do użytku wiszącą kładkę na Dunajcu, która łączy Czerwony Klasztor z polską wsią Sromowce Niżne.
(Opracował Admin, fragmenty opisu na podstawie Wikipedii)
Poznaj ciekawą historię Czerwonego Klasztoru
Powrót do listy szlaków